Toch nog king crab en het noorderlicht

Beste volgers,

Aan alles komt een eind en zo ook aan onze reis naar Canada. Als jullie dit lezen dan zijn we al terug, maar ik schrijf dit in het vliegtuig. Ingeborg slaapt naast mij in haar stoel en door het raampje heb ik zojuist het noorderlicht kunnen bekijken.

Onze vakantie naar Jasper en Banff hebben we afgelopen week al beschreven, maar daarvoor en daarna hebben we ook nog meerdere avonturen beleefd die we jullie niet willen onthouden.

Een week voor de vakantie hadden we zomaar een weekend met redelijk weer en daarom hebben we een paar fietsen gehuurd, zodat we de omgeving van de universiteit ook eens konden verkennen. Over de zogenaamde Seawall is het prachtig fietsen langs het water en de bossen. Een valhelm is hier trouwens verplicht voor alle fietsers, we kregen mooie groene skihelm. Aan het water water ging het fietsen nog soepel, maar toen we het bos indoken werd het zo steil dat we af en toe moesten afstappen. Goed voor de conditie zullen we maar zeggen.
's Avonds mocht ik meedoen met mijn allereerste curling wedstrijdje en dat ging best aardig, al zeg ik het zelf. Het eindigde in 5-5, dus niemand hoefde teleurgesteld naar huis. Ik kon mijn spieren goed voelen na al het vegen van de curlingstenen.

De volgende dag was het al weer vroeg op, want we gingen weer naar Whistler, deze keer om te alpine skiën. Ik was van tevoren erg skeptisch, want ik ken best wel wat mensen die ooit flink geblesseerd zijn geraakt hierbij, maar het is heel erg meegevallen. Ik kon gelukkig goed meekomen in mijn skiklasje en Ingeborg kon tegelijkertijd mooi het gebied verkennen op haar snowboard. Iets wat voor haar heel handig was, was dat bij elke lift een 'single rij' was, waar je in kon gaan staan als je in je eentje was. Op die manier werden de lege plekken in de lift opgevuld en kon ze vaak eerder omhoog dan honderden andere mensen die in de gewone rij stonden.
De volgende ochtend heb ik onder begeleiding van Ingeborg voor het eerst een stoeltjeslift genomen en een gemakkelijke piste geskied waarna ik weer naar de volgende les ging. Na afloop daarvan hebben we nog een ritje gemaakt in een gondel die twee bergtoppen verbindt. Het schijnt de langste vrije overspanning ter wereld te zijn, meer dan drie kilometer, en het ravijn onder ons was erg ver weg. Whistler is trouwens een heel duur wintersport-gebied, waardoor veel mensen hier maar een paar dagen heen gaan of zelfs dagelijks op en neer reizen naar Vancouver (meer dan twee uur rijden). Wij hadden een AirBnB kamer, en konden daardoor na het skiën nog in het dorpje een café in om te eten en poolen met een paar locals.

Na de vakantie is onze laatste week hier voorbij gevlogen. Op maandag hadden we kaartjes voor een ijshockey-wedstrijd, volkssport nummer één hier in Canada. De Vancouver Canucks namen het op tegen de Boston Bruins, maar helaas verloren ze geflatteerd met 3-6 na nog met 3-2 voorgestaan te hebben. Er waren ook veel Boston supporters, die zaten verspreid over alle tribunes. Dat is geen probleem, want bij ijshockey wordt alleen op het ijs soms gevochten en niet tussen de fans. Er waren nu helaas weinig vechtpartijtjes te bewonderen en het publiek was ook erg mak, maar toch was het leuk om er een keer bij te zijn.
Ingeborg mocht dinsdag haar werk presenteren op de universiteit en dat is erg goed verlopen. 's Avonds was ik uitgenodigd om met een erg gezellige groep mee te doen aan een pubquiz. We hebben zowaar gewonnen en het was zo leuk dat het geen seconde in me is opgekomen om foto's te nemen.
Woensdag was het verkiezingsdag en het Nederlandse consulaat had voor belangstellenden een lunch georganiseerd waarbij de verkiezingsuitzending van de NOS bekeken konden worden. Om één uur 's middags kwam de eerste exitpoll binnen en daarna konden onder het genot van bitterballen en een drankje de uitslagen bekeken worden. Weer eens wat anders dan het gebruikelijke nachtbraken in Nederland.
Donderdag hadden we een afscheidsetentje met de collega's van Ingeborg. We gingen naar een seafood-restaurant en dat bleek een erg goede keuze te zijn. Ze hebben er kreeft en garnalen maar krab wordt er het meest gegeten, en dan vooral de "king crab". Wie wel eens de TV-serie "The deadliest catch" heeft gezien weet dat de vissers hard moeten werken om deze krabben uit de Noordelijke IJszee op te vissen, maar het is het waard want het was erg lekker. Bestek kregen we niet, maar wel ieder een schort en een soort van notenkraker om de poten open te breken. De tafel was na afloop een grote janboel.

En nu zitten we dus in het vliegtuig; Groenland zoeft onder ons door en voor me staat een glaasje cognac want we vliegen met Air France. De maanden zijn voorbij gevlogen en we hadden het niet willen missen. We waren ook erg blij met alle kaartjes, pakjes, reacties op onze schrijfselen en leuke berichtjes. Iedereen dank jullie wel daarvoor. Nu mogen we weer wennen aan het leven in Nederland, dat wordt vast ook wel weer leuk!

Groeten,
Ingeborg en Marcel


P.S. We hebben ook nog een paar observaties die we jullie niet willen onthouden:
1) De auto's rijden op de snelweg langzamer dan in Nederland, maar de vrachtwagens gaan juist een stuk harder, ook al zijn ze twee keer zo groot en zwaar.
2) In iedere bus hangt de mededeling van de politie dat het aanvallen van de chauffeur niet getolereerd zal worden. Ons leek deze boodschap nogal vanzelfsprekend en ook onnodig in dit vredelievende land.
3) De stoepen worden hier van cement gemaakt. Aan het begin en het eind van ieder huizenblok hebben ze het jaartal van de aanleg erin gedrukt.
4) Wat we niet gaan missen is de gewoonte in restaurants om ongevraagd de rekening op tafel gooien terwijl je nog lekker van je laatste drankje of hapje aan het genieten bent. Wel krijg je overal meteen een glas water als je gaat zitten, dat konden we wel waarderen. Van ons hoefde er alleen geen ijs in als het buiten -20 was.
5) Het drankje Clamado, bestaande uit tomatensap met oester-bouillon. Ik heb het een keer geprobeerd en het smaakte iets beter dan het klinkt.